|
|
Հարսանյաց Հանդես
* Ծաղկի Սրահներ* Ոսկերչական սրահներ
* Գեղեցկության սրահներ
* Հարսանյաց սրահներ
* Հարսանյաց սրահների
ձևավորում
* Նվերների խանութներ
* Տարոսիկներ և մոմեր
* Օժիտ
* Հարսանեկան տորթեր
* Ֆուրշետ
* Թամադաներ
* Մեքենաների վարձակալում
* Հարսանյաց արարողության
կազմակերպում
* Նկարահանում
* Ռեստորաններ
* Եկեղեցիներ
* Տուրիստական
գործակալություններ
Ավանդույթներ
* Առագաստի Գիշեր* Աղի Բլիթ
* Խոսքկապ
* Նշանդրեք
* Պսակադրություն
* Հայկական ավանդական
հարսանիք
* Քավորը և Քավորկինը
* Սուրբ Սարգիս
* Տեառնընդառաջ
* Կարմիր Խնձոր
* Նախանշաններ` ամսաթվեր,
ամիս և եղանակ
Հարսանեկան ավանդույթները ՊՈՐՏՈՒԳԱԼԻԱՅՈՒՄՊորտուգալիայում, ըստ ավանդույթի, հարսնացուի ամուսնական տարիքը 16 տարին է, իսկ փեսացուինը` 19 տարին: Եթե աղջիկը և տղան փոխհամաձայնության էին գալիս, ապա հասարակության կողմից համարվում էին " համաձայնված ": Եվ այդուհետև նրանք կարող էին գումար կուտակել ինքնուրույն կյանքի և ուսման համար:Ընդ որում համաձայնված զույգը փոխանակվում էր իրենց կենսամակարդակին համապատասխան նվերներով: Ամենից հաճախ միմյանց նվիրում էին մատանիներ, ասեղնագործ թաշկինակներ (թաշկինակի դիմաց ենթադրվում էր դրամով փոխհատուցում, որպեսզի չլացեն): Սրբապատկերներ նվիրելու դեպքում, չէր ենթադրվում ձեռքից ձեռք փոխանցելը, ստացողին ուղղակի ասում էին, թե որտեղ է պահված նվերը, որպեսզի վերջինս ինքնուրույն վերցնի: Հարսանիքը նախորդող շաբաթվա ընթացքում նորապսակները միասին այցելում էին ընկերներին և հարևաններին` հրավիրելով հարսանիքին: Հարսնացուն տանում էր զամբյուղ, ընդ որում անպայման նորը: Զամբյուղը ծածկված էր թաշկինակով և լցված հացաբլիթներով, որոնք հարսնացուն բաժանում էր հրավիրվածներին: Հարսանիքին մասնակցելու մերժումը կարող էր արդարացվել միայն վատառողջ լինելու պարագայում: Այս դեպքում հրավիրվածը պետք է նվիրեր սպիտակեղեն, սփռոց, սրբիչ, ծածկոց կամ ուղղակի կտորեղեն: Եթե հարսանիքի համար խոչընդոտներ չկային, ապա հարսնյաց հանդեսը նշանակվում էր շաբաթ օրը: Այդ օրը` առավոտյան ամուրի երիտասարդները ծաղիկներով պատված կամար էին կառուցում այն տան դիմաց, որտեղ բնակվելու էր զույգը: Փեսացուն հագնում էր սև կամ մոխրագույն կոստյում: Եթե կյանքի ընթացքում կոստյումը չէր մաշվում, ապա նրան հենց այդ նույն կոստյումով էլ թաղում էին: Հարսնացուն հագնում նորաձև զգեստ և անպայման կրում էր սպիտակ գլխաշոր: Հյուսիսային գավառներում երկար ժամանակ պահպանվել էր սովորություն համաձայն որի հարսնացուն կրում էր իր ունեցած ամբողջ ոսկեղենը: Ընդ որում ամուսնական զգեստը հետագայում դառնում էր նաև թաղման զգեստ: Շատ հետաքրքիր է այն, որ ամուսնական շքախումբը պարբերաբար կանգ էր առնում կամարների տակ: Կամարներից խնձորներ և կիտրոններ էին կախված լինում: Հարսնացուն վերցնում էր կիտրոնը, իսկ փեսացուն` խնձորը: Այնուհետև նրանք փոխանակվում էին իրենց մրգերով: Կիտրոնը ամուսնական կյանքը պետք է դարձներ " համեղ ", իսկ խնձորը հարսնացուին զգուշացնում էր գայթակղության չտրվելու: Գրեթե ամբողջ Պորտուգալիայի տարածքում դեպի եկեղեցի և հետ գնում էին ոտքով: Ճանապարհին շքախումբի անդամները աղմկում էին, գոռում գոչում, կատակում: Հարսանյաց հանդեսը կազմակերպում էին և այժմ էլ կազմակերպում են այն ծնողները, ում մոտ որ ապրելու էր զույգը: Կախված ապահովվածության մակարդակից խնջույքը լինում էր 2 տեսակի` " Չոր հարսանիք ", որի ընթացքում են քաղցրավենիք, գինի և թեթև խորտիկներ և " Փքված հարսանիք ", որը ներառում էր նաև մսեղեն: Հարսանյաց սեղանի զգալի մասը ապահովում էին հյուրերը ուղարկելով գինի, այծի միս, հավի ճտեր, հաց և այլն: Համաձայն ասացվածքի " Ով գնում է հարսանիք, ինքն է տանում ուտելիք ": Ծնողների համար շատ կարևոր էր պահեստավորել գինու մեծ պաշարներ, քանի որ եթե գինին վերջանար հարևանները երկար կհիշեցնեին այդ թերացումը: Խնջույքի միջնամասում նորապսակների վրա լցնում են կոնֆետներ և նուշ: Խնջույքը ավարտվում է բավականին ուշ և նորապսակներին աղմուկ աղաղակով, կատակներով ուղեկցում են առանձնասենյակ: Կա ավանդույթ համաձայն որի, ամուսիններից նա ով առաջինը պառկի անկողնում, ով առաջինը կանջատի լույսը և ում մոմը եկեղեցում ավելի շուտ կհանգչի, ապա նա մյուսից շուտ կմահանա: |
* * *
Հարսանեկան ավանդույթ
* Հայաստանում* Անգլիայում
* Դանիայում
* Իտալիայում
* Շվեդիայում
* Պորտուգալիայում
* Նորվեգիայում
* Չինաստանում
Հարսի մուտքը փեսայի տուն
Հարսանեկան եթեներ
Հարսանեկան հոբելյաններ
* * *
| ԳԼԽԱՎՈՐ | ՄԵՐ ՄԱՍԻՆ | ԱՌԱՋԱՐԿՆԵՐ | ՀԵՏԱԴԱՐՁ ԿԱՊ |
